شما تنها می جنگید
ساماس: اساسا سون هیونگ مین بازیکن بسیار خوبی است اما اینکه وی در یکی از بهترین تیم های لیگ انگلستان توپ می زند و سردار آزمون و مهدی طارمی ما عضو لورکوزن و پورتو هستند، بی ارتباط با مسائل اقتصادی نیست.
به گزارش ساماس به نقل از ایسنا، روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «زیاد پیش می آید که از کم و کیف کار لژیونرهای ایرانی در اروپا انتقاد شود. به هر حال بسیاری از بازیکنان ما در قاره سبز نوسان دارند، در تیم های بزرگ بازی نمی کنند و حتی در لیگ های متوسط هم نیمکت نشین هستند. همه اینها واقعیت دارد. قسمتی از موضوع هم به مسائل «فنی» مربوط می شود که به هر حال بضاعت ماست و جای بحث چندانی ندارد. با این وجود در مورد ارزیابی عملکرد بازیکنان ایرانی در این لیگ ها، بعضی موارد را باید در نظر گرفت. بازیکنان ما محدودیت ها و دشواری هایی دارند که کار را برایشان سخت می کند. در وضعیت فعلی واقعا نباید بازیکنان ایرانی را بطورمثال با ژاپنی ها یا کره ای ها مقایسه کرد.
حیرت می کنید اگر بدانید...
این یک نکته مهمست که اغلب اوقات نادیده گرفته می شود. یکی از بزرگ ترین مشوق های باشگاه های اروپایی برای جذب بازیکنان آسیایی، کسب درآمدهای جانبی است. فرض کنید یک باشگاه در بوندسلیگای آلمان یا لالیگای اسپانیا، یک بازیکن ژاپنی یا چینی بگیرد. بعد از آن، باشگاه مورد نظر می تواند روی بازار این کشور برای فروش محصولاتش حساب بیشتری باز کند. بطورمثال می تواند پیراهن های این بازیکن را به شکل گسترده به فروش برساند. همین طور در بعضی موارد، باشگاه های اروپایی می توانند روی افزایش حق پخش تلویزیونی هم حساب کنند. در نتیجه آنها پولی را صرف خرید بازیکن می کنند و در کنار استفاده از توانایی های فنی احتمالی او کلی هم سود جانبی به جیب می زنند. در این مورد خیلی مثال داریم اما بیایید یک مصداق خاص را مرور نماییم. وو لی، وینگر تیم ملی چین است که سه فصل پیش به اسپانیول پیوست. کمی بعد اطلاعاتی در مورد جهش درآمدهای باشگاه اسپانیایی بواسطه این خرید منتشر گردید که به مفهوم واقعی کلمه تعجب آور بود؛ از رشد ۸/ ۹ درصدی حق پخش تلویزیونی تا افزایش ۷/ ۱۷ میلیون یورویی در بحث تبلیغات. همان فصل وو لی یک گل مهم به بارسلونا زد؛ گلی تساوی بخش در دقایق پایانی. این گل در شبکه های اجتماعی چینی بیش از ۲۲۰ میلیون بار بازنشر شد و البته که میلیونها نفر در این کشور مشغول تماشای زنده بازی بودند. بازتاب گل لی در خدمات ویدئویی نکات جالب دیگری هم داشت. بطورمثال اینکه گل این بازیکن ۱۴ برابر بیشتر از بهترین گل های مسی در چین دیده شد. این آقای وو لی، امسال در مسابقات مختلف کلا ۲۲ بار برای اسپانیول به میدان رفته و فقط یک گل زده است اما ماشین چاپ اسکناس چینی برای آبی وسفیدهای کاتالونیا همچنان کار می کند. حالا شما فرض کنید اینها یکی مثل مهدی طارمی را داشتند که به چلسی، قهرمان اروپا گلی در حد جایزه پوشکاش می زد؛ چه ریخت وپاشی که برایش نمی کردند.
خرید ایرانی، سود مالی ندارد
بسیار دردناک است که به خاطر فقدان سازوکارهای اقتصادی، جذب ستاره های ایرانی از طرف باشگاه های بزرگ خارجی واجد منافع مالی ویژه نیست و این موضوع، بازار بازیکنان ایرانی را از سکه می اندازد. ما اینجا کپی رایت نداریم، در نتیجه حتی اگر بزرگ ترین باشگاه جهان هم مهدی طارمی یا سردار آزمون را بخرند، حتی یک عدد پیراهن به نام او نمی توانند بفروشند و یک یورو هم سود نمی کنند. فرض کنید همین تابستان مهدی طارمی به عضویت میلان ایتالیا دربیاید. به بامداد نمی کشد که لباس قرمز و مشکی به نام وی در میدان منیریه تولید و توزیع می شود! داستان حق پخش تلویزیونی هم که از بیخ و بن منتفی است. صد البته هواداران فوتبال در ایران باشگاه های اروپایی را دوست دارند و حتی ممکنست علاقه داشته باشند که به آنها سود برسانند اما بستری به این منظور فراهم نیست. در نتیجه این جامعه هواداری، بی اثر است و به فعل نمی رسد. زمانی گفته می شد مدیران آرمینیا بیله فلد با جذب علی دایی دنبال کسب درآمد رویایی از بازار ایران بودند، اما خیلی زود فهمیدند از این خبرها نیست و تازه دایی در همه تبلیغات آنها هم نمی تواند شرکت نماید. در چنین شرایطی، اگر بازیکن ایرانی مقرر است به یک باشگاه بزرگ برسد و ترقی کند، فقط و فقط باید نان بازویش را بخورد؛ کاری که خیلی مشکل است و رقابت را نابرابر می کند. اساسا سون هیونگ مین بازیکن بسیار خوبی است اما اینکه وی در یکی از بهترین تیم های لیگ انگلستان توپ می زند و سردار آزمون و مهدی طارمی ما عضو لورکوزن و پورتو هستند، بی ارتباط با مسائل اقتصادی نیست.
کار بزرگی می کنید
بین همه غر و لندهایمان به جان بازیکنان ایرانی که چرا در فلان تیم و لیگ بزرگ بازی نمی کنید، خوب است سهمی را هم به این مسائل اختصاص بدهیم. برخی از این بچه ها خیلی کار سختی می کنند که بدون آموزش آکادمیک و با کمترین امکانات، تک و تنها مبارزه می کنند و به تیم های بزرگ و خوب می رسند. مهدوی کیا خیلی کار بزرگی کرد که سال ها سلطان پاس گل بوندسلیگا باقی ماند. هامبورگی ها او را فقط به خاطر مهارتش می خواستند، وگرنه خودش می گوید: «۱۰ سال اینجا بودم، یک عکاس و خبرنگار از ایران نیامد یک گزارش ویژه از من بگیرد. با این وجود در اولین تمرین هم تیمی اهل آسیای شرقی من، ده ها خبرنگار از آن کشور به آلمان آمدند.»
دایی و کریمی خیلی توانا بودند که به بایرن مونیخ رسیدند و طارمی، آزمون، جهانبخش و بقیه این بچه ها هم خیلی سزاوارند که بدون پشت و پناه در لیگ های اروپایی رقابت می کنند. فقط یک لحظه تصورش را بکنید اگر کپی رایت داشتیم، چه فرصت های بهتری پیش روی امثال طارمی قرار می گرفت. امیدواریم شرایط رفته رفته بهبود بیابد. تا آن زمان اما دم ستاره های ایرانی گرم که با دست خالی می جنگند.»
منبع: samas.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب