گفتگوی ایسنا با پرچمدار زن افغانستان در المپیک سفر به مشهد یک روز پیش از سقوط کابل
ساماس: با چند نفر صحبت کرده بودیم که ورزش را از پایه رشد بدهیم و برنامه هایی در ذهن داشتیم، بنا بر این نمی خواستم فعلا به ایران برگردم اما با اصرارهای دبیر فدراسیون دوومیدانی برگشتم و روز بعد فرودگاه کابل دست طالبان افتاد...
گاهی نفس عمیقی می کشید و ادامه می داد. وقتی سوالم در مورد آینده را شنید انگار که بخواهد از تصویری مبهم صحبت کند، واژه هایش رنگ تردید گرفت. کیمیا یوسفی که کمتر از یک ماه قبل پرچمدار افغانستان در المپیک توکیو بود، هیچ وقت تصور نمی کرد که وضعیت کشورش اینطور شود. به خاطر همین هم به افغانستان رفته بود تا گامی در جهت گسترش و پیشرفت ورزش بین زنان بردارد.
کیمیا یک روز پیش از سقوط فرودگاه کابل به ایران برمی گردد. می گوید یک هفته است که از غم افغانستان تب کرده و خانه نشین شده. می ترسد تمام تلاش هایی که زنان افغان در عرصه های مختلف کشیده اند زیرسایه طالبان از بین برود اما همین که به قدرت دختران و پسران کشورش فکر می کند، انگار که خونی تازه در رگ هایش جاری شود، لحن صدایش عوض می شود، آنها را خطاب قرار می دهد و با اطمینان می گوید که به عقب برنمی گردیم.
پرچمدار زن کاروان ورزشی افغانستان در المپیک ۲۰۲۰ توکیو با خبرنگار ایسنا به گفت و گو نشست از مهاجرت خانواده اش به ایران، ورودش به ورزش، المپیکی شدن و حال و روز افغانستان صحبت کرد که مشروح آنرا در ادامه می خوانید.
خانواده ام مجبور به مهاجرت شدند
پدر و مادرم پیش از ازدواجشان باتوجه به شرایط سختی که در افغانستان داشتند، مجبور به مهاجرت شدند و به ایران آمدند. آنها در ایران ماندگار شدند و با هم ازدواج کردند. حاصل ازدواج شان چهار فرزند بود. من تک دختر هستم و سه بردار دارم. باتوجه به شرایط حاکم بر افغانستان هنوز نتوانسته ایم برگردیم.
در مشهد به دنیا آمده ام و دوومیدانی را در همین شهر شروع کردم. یک خانم پیشکسوت که مهاجر هم بود برای دختران مهاجر در مشهد دوره استعدادیابی برگزار کرد و من هم شرکت کردم. گفتند در سرعت استعداد داری و می توانی خوب باشی. پس از آن ورزش و تمرین کردم و به این رشته علاقمند شدم.
۲۴ سال دارم و عاشق دوومیدانی و دوهای سرعت هستم. ماده تخصصی ام دوی ۱۰۰ متر است و الان عضو تیم ملی دوومیدانی افغانستان و رکورد دار دوهای سرعت کشورم هستم. در دو دوره المپیک شرکت کرده ام و در بازی های توکیو هم پرچمدار کشورم بودم.
سختی های زیادی را پشت سر گذاشتم
هر کسی که بخواهد خودش را ثابت کند باید سختی هایی را پشت سر بگذارد. من هم شرایط سختی داشتم، لطمه های زیادی دیدم و شرایط مالی خاصی را پشت سر گذاشتم تا به اینجا رسیدم. نمی گردد تمام مشکلات را باز کرد و توضیح داد اما شرایط بدی را سپری کردم.
سال گذشته از بهار تا آخر تابستان به مدت پنج ماه درگیر بیش تمرینی بودم اما خدا را شکر که رد شد. شدت تمرینم خیلی زیاد بود چون دوست داشتم سهمیه مستقیم المپیک بگیرم بنا بر این چهار ساعت بامداد و ۶ ساعت پس از ظهر تمرین می کردم. وقتی تمرین و تغذیه برابر نباشد بدن از انرژی خالی می شود و این اتفاق برای من افتاد که پنج ماه درگیرش بودم.
تقریبا یک ماه و نیم پیش از بازی های المپیک فهمیدم که با سهمیه یونیورسالیتی فدراسیون جهانی سهمیه المپیک توکیو را گرفته ام. شرایط سخت بود چون ورزشکاران به خاطر کرونا کمتر مسابقه دادند و تمرین کردند اما خدا را شکر می کنم که در این بازی ها شرکت کردم و پرچمدار کشورم بودم. البته باتوجه به شرایط مالی که بود و از آنجا که دیر متوجه شدم سهمیه گرفته ام نتوانستم همچون ورزشکاران المپیکی از جانب کمیته ملی المپیک افغانستان حمایت شوم و مشکلاتی برایم به وجود آمد.
شرایط ورزشکاران المپیکی را نداشتم
خانواده ام در این سال ها حمایتم کرده اند اما وقتی یک ورزشکار وارد سطح حرفه ای می شود شرایط فرق می کند، به پزشک تغذیه، فیزیوتراپ و سایر شرایط نیاز دارد. من امکانات مورد نیاز یک ورزشکار المپیکی را نداشتم و این تفاوت ما با کسانی است که در سطح جهان مدال می گیرند. دوومیدانی هم پرهزینه است. بخصوص در بخش تغذیه چون رشته پرفشاری است و به ریکاوری خوبی نیاز دارد. هر روز که تمرین می کنی باید تغذیه مناسبی داشته باشی تا بدن ریکاوری کرده و برای روز بعد آماده شود.
پرچمداری در المپیک افتخار بزرگی بود که نصیبم شد
نمی توانم احساسم را توصیف کنم. شرایط فوق العاده ای بود. لباس محلی کشورم را به تن کرده بودم و افتخار حمل پرچم کشورم را داشتم. هر ورزشکار حرفه ای آرزو دارد به المپیک راه پیدا کند اما به ندرت پیش می آید که کسی پرچمدار کشورش هم باشد. این افتخار بزرگ نصیب من شد که خیلی خوشحال هستم.
در بازی های توکیو همراه با یک مرد پرچم کشورم را حمل کردم. این برابری جنسیتی بازتاب مثبتی در جهان داشت، بخصوص در وضعیت فعلی که وضعیت کشورم خیلی بد و دشوار است، این برابری واقعا عالی بود.
باید کار کنم چون ورزش کفاف هزینه هایم را نمی دهد
تمام فکر و ذهنم تا الان روی ورزش بوده اما شاید از این به بعد در کنار ورزش کار دیگری هم انجام بدهم. پس از المپیک ریو می خواستم سهمیه توکیو را بگیریم بنا بر این شدید تمرین می کردم اما حالا باید درآمدی داشته باشم چون ورزش کفاف هیچ یک از هزینه هایم را نمی دهد و باید منبع درآمدی داشته باشم تا هزینه های ورزشم را تامین کنم.
ورزشکاران افغان زیادی در ایران حضور دارند
الفبای دوومیدانی را در مشهد به من آموختند و پرورشم دادند تا توانستم برای کشورم افتخار کسب کنم. بارها در سطح بین المللی، رسانه های افغانستان و رسانه های ایران گفته ام که هیات دوومیدانی مشهد و فدراسیون ایران در رسیدن من به این جایگاه نقش موثری داشته اند. در این سال ها با من مثل قهرمانان ایران رفتار کردند و هیات دوومیدانی مشهد تمام امکانات و امتیازاتی را که به قهرمانان استان می داد، به من هم اختصاص داد و هیچ تبعیضی قائل نبود.
جز من تعداد زیادی ورزشکار در ایران حضور دارند و روز به روز هم بیشتر می شوند. برخی پس از المپیک ریو به من گفتند که برایمان الهام بخش بوده ای تا در دنیای مهاجرت ورزشکار شویم، از آن زمان تعداد خیلی بیشتر شده است. اوایل کانون مهاجران تکواندو خیلی فعال بود، پس از آن در دوومیدانی اتفاق جدیدی افتاد و من به المپیک رفتم، سپس رشته هایی مثل والیبال فعال شدند. هرچند آمار دقیقی از تعداد ورزشکاران ندارم اما می دانم تعدادشان زیاد شده است. خدا را شکر می کنم چون اتفاق خیلی خوبی است.
آینده ورزش زنان در افغانستان مبهم است
ورزش زنان در افغانستان نوپاست. بتازگی برنامه ریزی انجام شده بود تا در رده های پایه نفراتی را رشد بدهند. چندین مرحله لیگ رشته های مختلف اجرا شد. دختران تشویق می شدند و حمایت معنوی خوبی داشتند. هر فدراسیونی دخترانش را تا جایی که می توانستند حمایت می کردند و از آنها می خواستند به سمت ورزش بیایند، اما الان نمی دانیم مقرر است چه اتفاقی بیفتد.
نمی دانم آینده ورزش زنان در کشورم چه می شود چون هیچ چیزی قابل پیش بینی نیست. هر لحظه شرایط تغییر می کند و هنوز تصمیم گیری نکرده اند که اجازه فعالیت زنان در اجتماع و ورزش را می دهند یا نه. ما هم منتظر هستیم.
صدای زن پارالمپیکی افغان به جایی نرسید
با ورزشکاران کشورم ارتباط دارم. چند روز دیگر بازی های پارالمپیک برگزار می گردد اما تیم ما اجازه خروج از افغانستان را ندارد. یکی از آنها خانم زکیه خدادادی در تکواندو است که نمی دانیم می تواند برود یا نه چون صحبت هایی که طالبان کرده اند برخلاف حرف های اخیرشان است. نمی دانم چند دختر پارالمپیکی داریم فقط می دانم خانم خدادادی از رسانه ها، سازمان ملل و حقوق بشر خواست و التماس کرد که رایزنی کنند تا به المپیک برود اما صدایش به جایی نرسیده است.
از غم یک هفته است تب دارم و در خانه افتاده ام
غم این اتفاق آنقدر زیاد است که از یک هفته پیش که از افغانستان برگشته ام تب دارم و در خانه افتاده ام. نمی توانم این غم را توصیف کنم. جمعه گذشته در کابل بودم، شهرهای اطراف در دست طالبان بود اما هنوز کابل سقوط نکرده بود و اصلا فکر نمی کردم چنین اتفاقی بیفتد. نمی خواستم به ایران برگردم، چون ورزش افغانستان نوپاست و با چند نفر صحبت کرده بودیم که ورزش را از پایه رشد بدهیم. این برنامه را در ذهنم داشتم و گفتم فعلا به ایران نمی روم، اما با اصرارهای دبیر فدراسیون دوومیدانی افغانستان برگشتم، حتی من را تا فرودگاه همراهی کرد. فرودگاه کابل روز پس از آمدنم سقوط کرد و دست طالبان افتاد.
با این که متعلق به دو کشور هستم و هیچ تفاوتی بین ایران و افغانستان حس نمی کنم اما دوست داشتم در این شرایط در افغانستان باشم تا شاید کاری انجام می دادم اما از آنجا که رفتار طالبان قابل پیش بینی نیست گفتند بهتر است برگردم.
امیدوارم به ۲۰ سال قبل برنگردیم
قبل از تسلط طالبان بر افغانستان خیلی راحت رفت و آمد می کردم. هر سال دو، سه بار برای مسابقه یا برنامه های دیگر به افغانستان می رفتم و هیچ مشکلی وجود نداشت، اما الان شرایط عوض شده و هیچ چیزی قابل پیش بینی نیست. طالبان گفته اند با حضور زنان مشکلی نداریم اما در کنارش اتفاقاتی افتاده و کارهایی انجام داده اند که خودشان را نقض کرده اند. نمی توانیم پیش بینی نماییم که چه اتفاقی می افتد. امیدوارم به ۲۰ سال قبل برنگردیم چون زنان افغانستان در این ۲۰ سال تلاش کردند تا خودرا در عرصه های مختلف ورزش، سیاست، تجارت و غیره به جامعه ثابت کنند. نمونه اش رییس فدراسیون دوومیدانی است که در المپیک شرکت کرد و چند سال بعد نماینده مردم کابل در مجلس شد. امیدوارم زحمات زنان افغانستان نادیده گرفته نشود و بتوانند فعالیت کنند.
دختران افغان قوی هستند
قبل از این شرایط دائما روی سخنم با دختران بود و به آنها می گفتم هر آرزویی دارید، تلاش کنید چون به دستش می آورید. حالا هم به آنها می گویم قوی باشند. امید ما به خداست تا برای کشورمان اتفاق قشنگی بیفتد. نسل امروز دختران افغانستان خیلی قوی هستند و مطمئنم به عقب برنمی گردیم.
با توجه به شناختی که از جامعه و جوانان افغانستان دارم مطمئن هستم که این شرایط را نمی پذیرند چون الان همه تحصیل کرده و قوی تر هستند. از مردم ایران هم که همیشه کنار مهاجران بوده اند، می خواهم برای مردم کشورم دعا کنند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب