خانه سینما در دوراهی صنف و سیاست با وعده های تکراری اسعدیان
ساماس: نهاد صنفی ای که باید حامی باشد، نه در سختی ها دیده می شود، نه در راهکار ها؛ خانه سینما دقیقاً چه کاره است و مسئولیت پذیری اش از چه زمانی شروع خواهد شد؟
اولین نشست خبری همایون اسعدیان در مقام مدیرعامل جدید خانه سینما، روز گذشته در سالن سیف الله داد برگزار شد؛ شاید با این امید که بالأخره تغییری فرا می رسد. اما نتیجه چه بود؟ وعده هایی که سال هاست شنیده ایم: بیمه، قرارداد تیپ و ساماندهی صنوف.
مرد آشنا، حرف های تکراری
اسعدیان، کارگردان خوش سابقه و چهره ای آشنا در سینما، حالا مسئولیت نهادی را برعهده گرفته که به جای ایفای نقش صنفی، بیشتر به میدان منازعات، فعالیتهای سیاسی، بیانیه نویسی و وعده های بی عاقبت بدل شده است. سخنان او در این جلسه، باآنکه با لحنی آرام و همدلانه بیان شد، اما محتوای جدیدی برای جامعه سینمایی نداشت.
بیمه ای که هنوز در حد آرزوست
در بخشی از سخنان خود، اسعدیان به ماجرای بستری شدن زنده یاد صمدی اشاره نمود و اظهار داشت: تمام تلاش مان را کردیم آنهایی که بیمه ندارند، در بیمارستان بی حرمتی نبینند. در آن ماجرا، یکی از دوستان ذی نفوذ پیگیر شد. اما مگر شأن یک هنرمند باید وابسته به «دوستی با افراد ذی نفوذ» باشد؟ اگر مقرر است حمایت، با واسطه و رابطه صورت بگیرد، پس نقش ساختار صنفی خانه سینما کجاست؟
خانه ای مشغول بیانیه نویسی
وقتی خبرنگار تسنیم در رابطه با ضعف عملکرد خانه سینما در عرصه های بیمه و حمایت صنفی پرسید، اسعدیان پاسخ داد: همین حالا هم می توانیم فهرستی از 30 نفر تهیه نماییم که فراموش شده اند و سراغشان برویم. پرسش اما این است: آیا حمایت صنفی یعنی کمک مقطعی به چند نفر؟ یا ایجاد یک سیستم مداوم، شفاف و فراگیر؟
جشن ها برای چه کسانی برگزار می شوند؟
در پاسخ به نقد خبرنگار تسنیم در رابطه با جشن منتقدان سینما و تبدیل آن به پروژه ای صرفا تجاری، اسعدیان اظهار داشت: ترجیح می دهم مدیرعامل در امور صنوف دخالت نکند. اما اگر خروجی چنین جشن هایی با منافع صنفی بی ارتباط است، سکوت مدیریت به چه معناست؟ آیا بی عملی در مقابل انحراف ها، نوعی همدستی خاموش نیست؟
رفتن برومند؛ استعفا یا حذف؟
یکی از پرسش هایی که خبرنگار تسنیم در حاشیه جلسه پرسید در رابطه با علت خروج مرضیه برومند از هیأت مدیره بود.
علیرضا حسینی، عضو هیأت رئیسه پاسخ داد: ایشان دو بار استعفا دادند. بار اول پذیرفته نشد، بار دوم پذیرفته شد. دهکردی هم به علت مشغله کاری استعفا داد.
خانه ای که از خودش هم مطمئن نیست
وقتی انتقاد می شود، می گویند: خانه سینما در کار صنوف دخالت نمی نماید. اما بمحض آن که شورایعالی سینما سندی برای ساماندهی تنظیم می کند، همان خانه سینما به اعتراض برمی خیزد: این سند به ما نمی خورد، قابل قبول نیست.
این تناقض ها مقرر است تا کِی ادامه یابد؟ اگر هیچ راهبردی را نمی پذیرید، راهکار شما چیست؟ فقط صدور بیانیه؟
پشت پرده چه می گذرد؟
در ظاهر، اسعدیان وعده پیگیری مسایل کلان صنفی را می دهد، اما آیا در عمل هم ابزار و اختیار دارد؟ یا همچنان با دیواری از «بیانیه نویسان حرفه ای» روبه روست که نه به اصلاح اعتقاد دارند و نه به گفتگو. جریانی که در نقش اپوزیسیون دائمی ظاهر می شود، حتی اگر درون خود نهاد باشد. خانه سینما سالهاست که ثابت کرده به جای پیگیری امور صنفی سینمایی ها درگیر سیاسی کاری است و اگر دولتی با آنها همراه نباشد آدم بده قصه است مانند دولت قبل و اگر هم همراه باشد مانند دولت فعلی آن را همراهی می کند اما بموقع نیش خویش را هم خواهد زد؛ مانند همین غائله انتخاب فیلم اسکار!
خانه ای که باید باردیگر ساخته شود
سینمای ایران، درگیر بحران های مختلف است؛ از اقتصاد گرفته تا بیمه و امنیت شغلی. اما خانه ای که قرار بود پناهگاه باشد، یا خویش را کنار کشیده یا با تفاسیر سلیقه ای، مانع اصلاحات شده است. تا وقتی این خانه مسئولیت پذیر نباشد، و نقش «منتقد» را به جای «مدیر» بازی کند، هیچ تحولی رخ نخواهد داد.
وقتی سیاست بر بام خانه می وزد
در مقاطعی که سینمای ایران از تنش های سیاسی فاصله گرفته، نفسی تازه کرده است. اما خانه سینما، با بیانیه های تند، ناهمسو و گاه عجولانه، به جای آرامش، بر التهاب ها افزوده است. سؤال این جاست: چه کسانی منافع صنفی را فدای نگاه های جناحی می کنند؟
آیا این خانه، واقعا خانه است؟
سینماگران از بدنه زحمتکش تا چهره های شناخته شده، بیشتر از هر زمان دیگر چشم انتظار گشایش اند. اما خانه ای که باید مأمن باشد، گویا دیگر حتی خودش هم نمی داند در چه هوایی تنفس می کند. هدفش صنفی است یا سیاسی؟ هم راه است یا منتقد؟ نقش ایفا می کند یا تنها ویترینی زیباست؟
راه نجات: بازگشت به مأموریت صنفی
سینمای ایران بیشتر از هر چیز به آرامش، برنامه ریزی بلند مدت و پرهیز از سیاست زدگی نیاز دارد. خانه سینما اگر مقرر است خانه باشد، باید برای همه باشد؛ نه فقط برای بیانیه نویسان و حلقه های بسته؛ جایی که روزی قرار بود پناه باشد، ولی حال فقط درهایش بسته است. آیا وقت آن نرسیده که این خانه، واقعا ساخته شود؟
منبع: تسنیم به طور خلاصه، در آن ماجرا، یکی از دوستان ذی نفوذ پیگیر شد. بار اول پذیرفته نشد، بار دوم پذیرفته شد. خانه سینما اگر مقرر می باشد خانه باشد، باید برای همه باشد؛ نه فقط برای بیانیه نویسان و حلقه های بسته؛ جایی که روزی قرار بود پناه باشد، ولی حال فقط درهایش بسته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
عقیده بینندگان در مورد این مطلب
لطفا شما هم در مورد این مطلب ابراز عقیده کنید